Onbezorgde ouders, enthousiaste kinderen!

De Brailleliga organiseert activiteiten die aangepast zijn aan de leeftijd en de visuele handicap van de deelnemers. Een aanbod dat kinderen en hun ouders al jarenlang aanspreekt! 

De Brailleliga bood 26 jaar geleden haar allereerste zomerkamp aan rond het thema zelfstandigheid. Vandaag is die kampweek nog steeds een hoogtepunt waar zowel kinderen als ouders reikhalzend naar uitkijken. Door de jaren heen zijn er nog heel wat andere activiteiten op de agenda bijgekomen, op andere momenten in het jaar.

Hoewel het doel steeds hetzelfde blijft — kinderen begeleiden naar meer zelfstandigheid — willen we hen tegelijk ook de kans geven om nieuwe vrienden te maken, zich veilig uit te leven, te genieten van de natuur en hun zelfvertrouwen te versterken! Dit kan allemaal tijdens de kampen met overnachting, of tijdens de dagactiviteiten, voor kinderen die zich nog niet klaar voelen om (al) ver van huis te overnachten. 

Met onze ervaring bouwen we aan hun zelfstandigheid

Sabrina is de mama van Raphaël, 11 jaar: “Raphaël neemt nu al drie jaar deel aan de activiteiten van de Brailleliga, en hij vindt ze fantastisch. Als ik hem ga ophalen, wil hij helemaal niet naar huis. De allereerste keer dat ik hem aan de Brailleliga toevertrouwde, had ik het erg moeilijk. Ik heb toen veel gehuild, terwijl hij vond dat de week veel te snel voorbij was (lacht). Raphaël is niet echt een prater, hij vertelt weinig over wat hij precies gedaan heeft, maar tijdens de week krijgen we elke dag foto’s via WhatsApp. Daarop zie je duidelijk dat de kinderen plezier maken, nieuwe dingen uitproberen en gelukkig zijn.”

Raphaël volgde onder meer het zelfstandigheidskamp: “Daar heeft hij geleerd om zelf zijn vlees te snijden, te koken en zich op tijd aan te kleden. Dat helpt mij als moeder enorm.” Dankzij de Brailleliga leerde Sabrina ook andere ouders van slechtziende kinderen kennen, met wie ze ideeën kan uitwisselen: “Ik heb een mama ontmoet die gewoon vlak bij mij in de buurt woont. We hadden elkaar nog nooit gesproken. Dat is toch ongelofelijk.” Tijdens het kamp ziet Raphaël telkens zijn vriend David terug, die zwaar slechtziend is en zich met een rolstoel verplaatst. De mama van David, Agnès, is heel tevreden over het aanbod van de Brailleliga: “De eerste keer had ik veel zorgen, omwille van zijn handicap en hersenverlamming. Maar alles is prima verlopen. Als hij terugkomt, is hij altijd superblij. Hij vertelt dan enthousiast over wat hij allemaal gedaan heeft — vooral dat hij het geweldig vond om met het openbaar vervoer te reizen.”

David bevestigt vol enthousiasme: “Toen ik nog in Parijs woonde, kon ik geen metro nemen, ze moesten me altijd dragen. Nu neem ik zelf de metro én de sprekende lift van de Brailleliga, ik vind dat geweldig!”

Evan, 17 jaar, is van bij de geboorte slechtziend en heeft al heel wat ervaring met onze kampen. Hij neemt al deel sinds hij zes is en haalt herinneringen op: “Tijdens een van de kampen hadden we een superleuke begeleider, Michèle. Intussen is zij hoofd van de dienst Vrije Tijd, dus dat is al héél lang geleden (lacht). Ik ken bijna iedereen, en in vergelijking met andere kampen voel ik me veel meer op mijn gemak en maak ik makkelijker contact. Het is echt beter!

Ik heb ook ontzettend veel geleerd: op het kamp ‘Iedereen het water in’ leerden we koken, dat was leuk én handig. In de Fagotin leerden we kaas maken en leerden we hoe we de trein moeten nemen. Kortom: hoe je zelfstandig kan zijn.” Zijn mama Julie bevestigt: “Toen Evan klein was, brachten wij  hem overal naartoe. Maar op een bepaald moment beslisten we om dingen in gang te zetten zodat hij zelfredzaam kon worden. Dat is een hele weg, maar het is nodig. Wij wonen in Bergen en om naar de Brailleliga te gaan, moet hij de trein nemen. Dankzij die kampen heeft hij ongelooflijk veel zelfstandigheid verworven: hij weet hoe hij de dienstregeling moet lezen, wat hij moet doen als er iets misloopt, enzovoort. De therapeuten van de Brailleliga spelen daarin een grote rol: ze wachten Evan op en houden me op de hoogte via berichtjes. Ik ben volledig gerustgesteld en blij dat hij het zo goed alleen redt. Dat geeft vrijheid, voor hem én voor ons.”

Maar het liep niet altijd van een leien dakje: “Toen ik hem voor het eerst liet meegaan, was ik erg terughoudend. In die tijd was het moeilijk om activiteiten te vinden die aangepast waren aan zijn handicap. Ik was 
bang dat zijn visuele handicap andere kinderen zou storen. Dus probeerden we de kampen van de Brailleliga. Daar kreeg hij meer zelfvertrouwen en leerde hij nieuwe vrienden kennen. Hij was eerder een eenzaat, maar dankzij deze ervaring heeft hij nieuwe contacten gelegd. Wat zo fijn is — naast het grotere zelfvertrouwen — is de zelfstandigheid die hij heeft opgebouwd. Als hij thuiskomt, toont hij wat hij allemaal zelf kan en dat blijft ook echt hangen.”

Toegewijde animatoren

Séléna is therapeut bij de dienst Vrije Tijd en begeleidt de kampen al vijf jaar: “We zetten ons elke keer opnieuw keihard in om leuke en gevarieerde activiteiten aan te bieden, en de reacties zijn positief. Ouders vertrouwen ons en zijn heel tevreden met het aanbod. Agnès, bijvoorbeeld, stond ervan versteld dat David urenlang een gezelschapsspel speelde met andere kinderen. Thuis is het moeilijk om zijn aandacht zo lang vast te houden. De groepsdynamiek helpt daar waarschijnlijk bij.”

Een ander sterk punt van deze kampen is de hechte samenwerking tussen onze diensten, steeds in het belang van het kind: “Stel dat we tijdens een activiteit merken dat een kind zijn witte stok niet correct gebruikt, dan verwijzen we door naar onze mobiliteitsinstructeurs of naar de begeleidingsdienst, om dat aan te pakken — tijdens het kamp of erna,” legt Séléna uit.

Vorig jaar begeleidde de Brailleliga 1344 kinderen, tieners en jongvolwassenen jonger dan  25 jaar. Wij danken hun ouders voor het vertrouwen!